De Europese graveolens komt van oorsprong uit Centraal Azië en het Middellandse Zeegebied. Op het Indiaas subcontinent komt een ondersoort, de 'sowa' voor. Inmiddels wordt de Europese dille overal ter wereld verbouwd.

In de oudheid was dat het geval in het Middellandse zeegebied. De Egyptenaren gebruikten dille volgens de teksten op Ebers papyrus medicinaal. De Romeinen gebruikten het als smaakmaker voor wijn en gevogelte. Daarnaast gebruikten ze het eveneens medicinaal, net als de Grieken.

Dille is geliefd in alle Oost-Europese keukens, en van het Midden-Oosten tot aan China. In India wordt dille al gebruikt sinds de oudheid als ayurvedisch medicijn, en later als kruid. In de Middeleeuwen werd dille ook in Europa gebruikt als medicinaal kruid, en staat opgenomen in de Capitulare de villis, waarin het 'anetum' wordt genoemd. Anethum werd in de Middeleeuwen gebruikt ter bescherming tegen boze geesten.

Vanuit de kloosters is dille vanaf de Middeleeuwen over heel Europa verspreid geraakt, tot en met de Scandinavische landen, waar men het dilleblad graag gebruikt in combinatie met vis en zeevruchten.

Taalkundige aspecten, etymologie

De geslachtsnaam Anethum is afgeleid van het Griekse woord of aneeton aneeson dat 'sterk ruikend' betekent. De benaming dille komt in vrijwel alle Germaanse talen voor en stamt vermoedelijk uit het Oud-germaans, waar 'dolde' scherm betekent. Een andere uitleg is, dat de naam is afgeleid van het Oud-Noorse woord dilla dat 'sussen' betekent, het kalmerende effect van het kruid op huilende baby's.

Benamingen in diverse talen