Het deeg werd oorspronkelijk gemaakt van restjes deeg van het brood bakken. Het moest eerst geschikt gemaakt worden door het zachter te maken door er water aan toe te voegen. Aan dit malse (muddiata) deeg wordt een mengsel van olijfolie, oregano, basilicum en gehakte gedroogde tomaten toegevoegd.

Van het deeg wordt een koord (cordone of cuḍḍuruni) gerold, waarmee een spiraal wordt gevormd. Deze wordt met gestrekte vingers platgedrukt tot een schijf. De platte schijf wordt gebakken door deze aan het deksel of wand van de hete houtoven te 'plakken', op tandoori wijze dus. Het broodje wordt tegenwoordig ook regulier gebakken, op de bakplaat of ovenvloer. Het heeft een doorsnede 20-25 cm en is 2-3 cm dik. Het weegt circa tweehonderd gram.

Cudduruni di Buccheri is ontstaan om tijdens de bakgang ouderen en kinderen alvast van wat brood te kunnen voorzien. Er is niet zo veel bekend over de oorsprong van het recept, dat alleen in Buccheri werd gemaakt 'per i carusi o picciriddi', en wordt aangemerkt als Prodotti agroalimentari tradizionali (PAT). Het recept zou stammen uit het begin van de negentiende eeuw.

In onderstaand recept wordt niet met restjes deeg gewerkt, maar wordt het deeg gemaakt voor de cuddurini, die belegd wordt op sfincioni-wijze. Een soortgelijk broodje is de Crescia d'la Stacciola uit Marche, dat echter van zachte tarwe type 0 wordt gemaakt. De smaakmakers worden in de crescia niet in het deeg verwerkt, maar tussen de ringen gestrooid.

Zie ook het recept voor 'belegde' cuddurini sicilana, waarin de spiraalbodem wordt gebruikt voor een heerlijke open of gesloten pizza.