Het is voor het eerst ontdekt in wijnsteen, het bezinksel in wijnvaten en -flessen. Het is één van de belangrijkste zuren in wijn, en in verjus., naast appelzuur en citroenzuur.

Wijnsteenzuur is een dicarbonzuur met de bruto-formule C₄H₆O₆. In tegenstelling tot het kristallijne wijnsteen is wijnsteenzuur zeer goed oplosbaar in water. Het komt voor in tal van vruchten, zoals druiven, tamarinde, maar ook banaan en appel.

Jābir ibn Hayyān, een Syrisch alchemist, is de eerste geweest die wijnsteenzuur uit wijnsteen isoleerde, 800 jaar voor Christus. De techniek waarop de huidige commerciële productie is gebaseerd, is veel later ontwikkeld door een Zweed, Carl Scheele, in 1769.

Een eeuw eerder maakte een apotheker uit het Franse Rochelle, Pierre Seignette, een dubbelzout uit wijnsteenzuur, kaliumnatriumnitraat of dubbele tartre. KNaC₄H₄O₆.4H₂O. Hij hield het recept geheim, en schreef het voor als laxeermiddel. Tegenwoordig is het een veel gebruikt zuurteregelaar en antioxidant, met het E-nummer E337. Het wordt naar zijn ontdekker Rochellezout of Sel de Seignette genoemd.

Culinair gebruik en bereiding

Wijnsteenzuur zie je regelmatig in Mexicaanse recepten. Het is daar een populair ingrediënt sinds de Spaanse kolonisator hen er kennis mee liet maken, vooral in de vorm van wijnsteenbakpoeder. Dat wint men uit tamarinde dat in Mexico op grote schaal wordt verbouwd.

Wijnsteenzuur wordt onder meer gebruikt bij het bakken en het maken van wijn. Toepassingen van wijnsteenzuur zijn onder meer Worcestershiresauce en mascarpone.

Het kan net als ieder ander voedingszuur als stabilisator gebruikt worden. Een mespunt wijnsteenzuur komt overeen met 30 ml (2 eetlepels) citroenzuur.

Houdbaarheid (bewaaradvies)

Bewaar wijnsteenzuur in de afgesloten verpakking op een donkere, droge en koele plaats. Vermijd blootstelling aan direct zonlicht.

Wijnsteenzuur in groenten en fruit

Benamingen in diverse talen