De Meaux, voluit carotte longue lisse de Meaux, is een cylindrische, soms licht geschouderde winterpeen van het type Nantaise. Een typische bewaarpeen, die wel 40 cm lang kan worden, een forse peen dus. Het verdwijnen van de peen, zoals Le Parisien meldt, vindt zijn oorzaak niet in de smaak en textuur van deze peen, die legendarisch is.

Het is een sterk gepigmenteerde, heerlijk zoete winterpeen, zonder 'pit', de technische benaming voor de vaak lichter gekleurde kern van de wortel. Bij peensoorten met 'pit' zie en proef je het verschil tussen de secundaire bastlaag en de 'pit', bij deze Meaux is dat niet het geval, deze is egaal gekleurd en homogeen.

De Carotte de Meaux is ten onder gegaan aan de bulkpeen, die net als in ons land ook in Frankrijk de schappen vult. En anders als bijvoorbeeld in Bretagne bij de Carotte des Sables, is er te weinig gedaan om de peen onder de aandacht te houden.

Mogelijk liggen er nieuwe kansen lijken voor de biologisch geteelde Carotte de Meaux. Kleinschalig zal het voorlopig wel blijven.

Practische zaken

Aankoop en verkrijgbaarheid

Je ziet deze peen nauwelijks, misschien lokaal nog, op de vrijdagse en zaterdagse markt in Poincy. De eerste oogst is in de zomer (juli). De wortel kan tot de eerste vorst komt, geoogst worden.

Culinair gebruik en bereiding

De peen kan rauw gegeten worden en is geschikt voor alle bereidingen, als gratin, in soep, zelfs gezoet. De schil is niet bitter, en zo dun dat de peen ongeschild gegeten kan worden. Korte bereidingswijze: maximaal twee minuten blancheren en in de koekenpan in boter smoren.

Een traditionele bereiding is die in soep, zoals in Soupe de Crécy, de specialiteit van Crécy la Chapelle, een dorp dicht bij Meaux gelegen.

Houdbaarheid (bewaaradvies)

De bewaartijd in de koelkast is lang, minstens twee maanden. Verwijder alle restjes loof, zodat die niet kunnen gaan rotten. Was de vuile peen niet . Wanneer de peen vochtig is, leg deze dan even in de zon te drogen.

Wikkel de droge peen in (droog) papier en bewaar deze in de koele groentenlade. Merk je dat het papier vochtig wordt, neem dan nieuw, droog papier.

Voor invriezen in kleine stukjes snijden, daarna blancheren, en na afkoeling in plastic verpakken en invriezen.

Niet alleen de peen van Meaux is dit lot beschoren geweest, dat geldt ook voor de Navet de Meaux (raap), de Pomme de Meaux (appel), de Fraise belle de Meaux (aardbei). De Cornichon fin de Meaux en de Chicorée frisée de Meaux hebben het naast de brie en de mosterd wél gered.

Meaux Île de France, is van oudsher een tuinbouwgebied, gesitueerd aan de Marne. De grond is er zandig of zavelig. De lokale peen is in de negentiende eeuw ontwikkeld, de afkomst is tot nu toe onduidelijk. De peen voert diverse namen, zoals de Carotte de Chambry, Carotte de Varreddes en de Carotte de Poincy, stuk voor stuk dorpen op het grondgebied van Meaux.

Van oudsher kregen deze dorpen het recht (privilege) op een gewas. Voor Chambry was dat de peen, voor Varreddes de raap. In Chambry teelde ooit ieder zijn peen, ook de pastoor en de onderwijzer. De tuinders die opeen verbouwden, leverden hun oogst aan de fabriek van Marcel Fournier, later Prévert et Cie, gespecialiseerd in het conserveren (drogen) van groenten, onder meer peen, julienne gesneden. In 1930 is deze fabriek, inmiddels al verscheidene malen in andere handen over gegaan, gesloten, waardoor de teelt van peen voor de tuinders van Chambry minder interessant werd.

Ook in Varreddes verbouwde men peen, maar hier kreeg de tuinbouw een andere wending door het openen van de zuring-conserven-fabriek aan het eind van de negentiende eeuw. Deze maakte het voor de tuinbouwers interessanter om zuring te verbouwen in plaats van peen, zeker toen de fabriek van Prét in andere handen overging.