Ricotta is een bijproduct van de bereiding van mozarella. Die rijpt onder wei. Ricotta ontstaat wanneer de wei opnieuw wordt verhit. Hierdoor klontert de achtergebleven albumine in de wei tot een nieuwe wrongel. Het enige dat je daarmee moet doen, is laten uitlekken, tot een witte, wat korrelige kaas ontstaat.
Deze verse ricotta bevat weinig zout. Ricotta heeft een laag vetgehalte van 13%, vergelijkbaar met sommige cottage kazen.
Men hanteert verscheidene technieken om ricotta langer houdbaar te maken, want verse ricotta bederft snel. Op basis daarvan onderschedt men de volgende gerijpte ricottasoorten:
Deze gerijpte ricotta's bieden andere mogelijkheden voor bereidingen als de verse ricotta. Ricotta salata bijvoorbeeld kan uitstekend geraspt of geschaafd worden en ricotta forte, een crèmig, bruine substantie is heel geschikt als broodbeleg (smeerkaas) en met tomatensaus gebruikt in pasta's. De bereidingen van gerijpte ricotta zijn streekgebonden, ricotta infornato bijvoorbeeld wordt vooral op Sardinië en Sicilië gemaakt, ricotta forte, ook wel ricotta scanta genoemd, komt uit de provincie Lecce.
Ricotta romana is de enige ricotta met een Europese beschermde status (Denominazione di origine protetta, DOP).
Ricotta wordt meestal in plastic bakjes te koop aangeboden. In Italië koop je verse ricotta uit de koeling, die in speciale ademende bakjes wordt aangeboden.
Ricotta bedeft snel. De gerijpte ricotta's kunnen langer bewaard kunnen worden.
Door de wei een dag tot een etmaal bij kamertemperatuur te laten fermenteren, ontstaat een wei met een zuurte die de productie van ricotta mogelijk maakt. Door de wei bijna aan de kook te brengen (80-90°, veel heter dan de temperatuur bij de bereiding van de mozarella) wordt de coagulatie op gang gebracht. Soms voegt men extra zuur in de vorm van azijn of citroensap toe om dat proces te versnellen.
Men is er van overtuigd dat de Romeinen deze potten gebruikten om ricotta mee te maken, hoewel dat met geen woord in Romeinse literatuur staat beschreven. Vermoedelijk was ricotta daar te 'oninteressant' voor. Het zou voornamelijk door herders gemaakt en gegeten worden en niet op de Romeinse markten verhandeld zijn geweest, onder meer vanwege de beperkte houdbaarheid. De techniek van het bereiden van ricotta in keramische potten heeft tot de negentiende eeuw stand gehouden onder Apenijnse herders.
Uit de Romeinse schilderkunst blijkt dat de aristocratie echter wel bekend was met ricotta en het graag at. In Della natura et vertu di cibi (1572) wordt beschreven dat wat (Claudius) Galenus en de Oude Grieken 'oxygala' noemden, ricotta is.
In de Arabische wereld worden ricotta-achtige kazen gemaakt uit yoghurt, arisheh genaamd.
Het woord ricotta betekent 'opnieuw gekookt'.
Van de vele ricotta-variëten zijn een tiental onderscheidend. De belangrijkste zetten we voor u op een rijtje:
Ricoto romana (DOP) komt het dichtst bij wat en traditionele ricotta is. Zonder de toevoeging van zout en zonder bewerkingen om de kaas langer houdbaar te houden
Ricotta salata is een stevige houdbare ricotta die een persing heeft ondergaan, en die (beduidend) zouter is dan de romana.
Ricotta infornata of ricotta al forno is een ricotta die door ovenbereiding (bakken) hard en houdbaar is geworden en een bruine korst heeft.
Ricotta affumicata verschilt qua karakter niet zo erg van de gebakken ricotta, maar heeft een rooksmaak.
Ricotta forte is door zijn bereidingswijze het buitenbeentje. Een fermentatie van 1 jaar levert een crèmekleurige, smeerbare kaas op met een karakteristieke geur.