De Rheum palmatum is een overblijvende kruidachtige plant. De bladstelen zijn langwerpig, ongeveer even lang als het handvormige, diep ingesneden blad, dat 40 tot 60 centimeter groot is en zijn net als die van de 'gewone' rabarber eetbaar, maar bekender om zijn medicinaal gebruik en als sierplant. De bloeiwijze staat op een holle, gegrioefde stengel: een grote pluim met donzige, harige vertakkingen. De bloemen zijn klein, de bloemblaadjes zijn meestal paarsrood.

Dà huáng 大簧, zoals de plant in het Chinees wordt genoemd, heeft een lange geschiedenis als geneeskrachtige plant, te danken aan de hydroxyanthrachinonen (in het Engels HAQs) zoals emodine ¹⁾. De gedroogde wortelstok van deze Rheum palmatum behoort met die van de Rheum officinale tot de meest gebruikte kruiden in de Chinese geneeskunde. De stengel van deze rabarbersoorten wordt zelden of nooit gegeten, al geeft Sturtevant aan dat de jonge stengel superieur van kwaliteit zou zijn, er op doelen dat deze gegeten worden. ³⁾. Ook andere gerenommeerde bronnen vermelden dat de stengels eetbaar zijn, net als die van gewone rabarber. ⁴⁾, al bevatten ze veel oxaalzuur.

Rheum palmatum komt van nature voor in de Chinese provincies Gansu, Hubei, Nei Mongol, Qinghai, Shaanxi, Sichuan, Xizang en Yunnan. Hij groeit daar op hellingen en in valleien op hoogtes van 1500 tot 4400 meter.

De medicinale werking van de gedroogde wortelstok werd ook in Europa zeer gewaardeerd, waardoor de prijs werd opgedreven. Door het Turkse rabarber te noemen, zouden handelaren de Chinese en Tibettaanse origine hebben willen verbloemen, en zo hun handel te beschermen.

De vroegste handel met Europa dateert uit de Grieks-Romeinse tijd, toen het werd geprezen als laxeermiddel en medicijn tegen vele ziekten. De Griekse arts Pedanius Dioscorides suggereerde in De Materia Medica dat rabarber afkomstig was van voorbij de Bosporus, uit Turkije, maar de latere Romeinse schrijver Ammianus Marcellinus geloofde dat het afkomstig was uit landen in de noordelijke Kaukasus, aan de Wolga. ⁵⁾