Het is een relatief jong product, er is geen eeuwenlange traditie. De samenstelling is in de eeuw dat het mengsel bestaat, sterk gewijzigd, de doelstelling niet of nauwelijks. Van oorsprong was het een smaakmaker voor rijst, in de eerste plaats bedoeld als voedingssupplement, rijk aan calcium. Na de Tweede wereldoorlog werden daar eiwitten aan toegevoegd. Het was een betaalbaar, smakelijk voedselsupplement, dat goed combineerde met het hoofdvoedsel, rijst.

Aanvankelijk waren de hoofdingrediënten visgraat en zeewier, in huidige furikakes wordt nog altijd zeewier gebruikt, visgraat als zodanig niet meer. Daaraan worden tegenwoordig hoe dan ook zout, monosodium glutamaat (E261 ook wel ve-tsin genoemd) en suiker toegevoegd, terwijl het visbestanddeel varieert van gemalen gedroogde vis, katsuobushi en okaka tot zalmkuit, en de furikake ook shiso, ei, miso en groenten kan bevatten.

De eerste furikake was een maalsel, in de tegenwoordige furikakes zijn de ingrediënten goed herkenbaar. De smaak is altijd vissig, soms pittig.

Een willekeurige opsomming van zes van de naar schatting 1200 furikake-combinaties en hun benaming (voorvoegsel):

• sake tarako, met zalmkuit,
• nori ebi, met nori zeewier en garnaal,
• nori goma, met nori zeewier en sesam,
• katsuo mirin, met kashuobushi vlokken en mirin,
• nori tamago, met nori zeewier en ei, en
• goma shio furikake, met sesam en zout (gomashio)

AANKOOP EN VERKRIJGBAARHEID

Veel furikakes zijn op een vrolijke, haasrt kinderlijke manier verpakt. Dat heeft zijn reden. De fabrikanten richten zich met dit nog altijd voedingssupplement op de jeugd. Je kunt er de kwaliteit niet aan af meten. Soms bevatten deze furikake-for-kids wel heel kindvriendelijke ingrediëten, zoals van vis gemaakte kuikentjes in een mengsel uit de 'Noritima-serie' van Marumiya.

Furikakes van merken als Takaokaya (een online store), kosten gemiddeld € 5,00 per 100 gram.
Kameya-furikake, een in ons land gemakkelijk verkrijgbare furikake is zowel te koop bij Albert Heijn als bij Toko Asia . Het prijsverschil on-line is niet mis, ten nadele van AH.

Originele Gohan no tomo is nog altijd te koop, onder de merknaam Futuba.

GEBRUIK

Traditioneel wordt furikake gebruikt als smaakmaker voor rijst en rijstballetjes (onigiri). Door furikake over gekookte rijst te strooien en deze te overgieten met groene thee krijg je ochazuke, een soep die op deze wijze met furikake wordt gemaakt of met andere kruidenmengsels.

Absoluut 'amazing' is het kaaskoekje met furikake van L'art de patisserie uit Vught (ook een webwinkel).

Beetje jammer is dat winkel op internet wel uitvoerige allergenen-informatie geeft en de ingrediënten, maar niet het gewicht van het hartige koekje, dat het lieve bedrag van € 9,75 kost.

Zijn furikake bestond uit visgraat, geroosterde sesam- en poppyzaadjes en zeewier, dat hij tot een poeder maalde. Hij noemde het Gohan no tomo, wat 'rijstvriend' betekent. De eerste op basis van dit recept fabrieksmatig geproduceerde furikake werd verkocht in flesjes, die symbolisch met kalk (en was) afgesloten werden.

Korte tijd later verscheen een ander mengsel op de markt, dat de opvolger werd van Gohan no tomo, en Kore wa umai werd genoemd, wat 'dit is goed' betekent. Een kruidenier in Fukushima ontwikkelde het, met een aangepaste receptuur waarin witte ombervis (Genyonemus lineatus ) en kombupoeder werd verwerkt. Het werd een groter succes dan zijn voorgangers, ook door de prijsstelling. Gohan no tomo was prijstechnisch alleen weggelegd voor de welgestelden en voor soldaten uit de Eerste wereldoorlog. Het werd tijdens de oorlog opgeslagen in militaire opslagplaatsen, omdat het één van de weinige beschikbare producten was.

De Tweede wereldoorlog vormde een onderbreking, en pas in 1948 werd 'furikake' weer ten tonele gevoerd, wederom omdat het de bevolking van Japan aan gebalanceerde voeding ontbrak. Nissin ontwikkelde het met het oogmerk een gunstig geprijsde smaakmaker te maken die rijk aan eiwitten en calcium zou zijn. De term furikake kreeg het mengsel in 1959.

Op dit moment wordt furikake dankzij Japanse sponsoring ook in Thailand en Laos op kleuterscholen en lagere scholen aangeboden in gebieden waar kinderen tekort hebben aan mineralen en calcium.